jest jedną z najstarszych kamienic w rynku, w której już w XVII w. powstała znana apteka. Symbolem kamienicy stał się klęczący jeleń, który przyozdabia jej fasadę. Aptekę nazywano odtąd „Pod Złotym Jeleniem”. W budynku tym zachowały się również średniowieczne fragmenty piwnic. Piwnic wykorzystywane były przez kupców i rzemieślników do przechowywania towarów. To właśnie podziemne komory, których głębokość dochodziła do 30 metrów i panująca w nich niska temperatura pozwalająca na długo zachować świeżość przechowywanych w nich produktów stanowiły o sukcesie kłodzkich kupców. Kamienica nr 5 to budynek o trzech kondygnacjach, z oficynami oraz szczytowymi poddaszami. W drugiej połowie XVII w. wykonano stonowaną elewację barokową. Nad przypuszczalnie starszym parterem przebiega pięć pilastrów korynckich na małych, wałkowatych wspornikach. Skrajny i środkowy pilaster wyrobione są w lustra, pozostałe dwa – żłobkowane. Belkowanie i gzyms delikatnie krępowane na każdym pilastrze. Okna 1-go piętra wykonane z przepychem – mają obdasznice zewnętrzne łukowe, wewnętrzne – trapezowe z płaskorzeźbami w polach tynku. Okna 2-go piętra mają skromniejsze obdasznice – zamarkowane i słabo faliste. Dom ten jest jednym z najpiękniejszych tego okresu.

Wiele kamienic, które uzyskały nowe, efektowne fasady, przyozdobione zostały również ciekawymi godłami przedstawiającymi zwierzęta. Należy do nich m.in. budynek przy ul. Grottgera ozdobiony rzeźbą wilka. Rzeźby zwierząt znajdują się również przy kamienicy nr 9 na placu Chrobrego, gdzie jako element dekoracyjny umieszczony został spacerujący niedźwiedź oraz przy ul. Jana Matejki gdzie przed wejściem znajduje się rak.

Ciekawą architektonicznie kamienicą pierzei południowej rynku jest kamienica nr 12. Jednak to nie zabytkowe fasady i bogato zdobione portale stanowią o jej wyjątkowości. Jest to jedna z niewielu zachowanych kamienic na planie gotyckim. Szerokość kamienicy to 7,30 m, długość razem z podwórkiem i później dobudowanymi oficynami 34,25 m. Przebudowana w wieku XIX i XX, ostatecznie posiada cztery kondygnacje. Neoklasycystyczny budynek oraz wystrój jego elewacji pochodzi z okresu przebudowy XIX-wiecznej.

W 1644 r. kłodzki aptekarz Erasmus Lyranus kupił tę okazałą kamienicę i otworzył na parterze budynku aptekę, którą nazwał „Pod Murzynem”. Chciał w ten sposób odróżnić ją od znajdującej się kilka kamienic wcześniej, konkurencyjnej apteki „Pod Złotym Jeleniem”. Główną jej atrakcją jest charakterystyczna barokowa rzeźba murzynka, która ozdabia wejście do kamienicy oraz zachowane secesyjne wyposażenie apteki pochodzące jeszcze z XVIII w. Z dwoma konkurencyjnymi aptekami: „Pod Jeleniem” i „Pod Murzynem” wiąże się bardzo ciekawa historia. W II poł. XIX w. w pobliżu Kłodzka na Mariańskiej Górze żył pewien pustelnik, który zwał się Johannes Treutler. Zasłynął on z wyrobu doskonałego leku, który zwalczał bardzo wiele dolegliwości. Zwany był on „Balsamem Jerozolimskim”. Recepturę jego wyrobu pustelnik zdradził niewielu osobom. Byli wśród nich właściciele obu kłodzkich aptek, u których Treutler zaopatrywał się w zioła i korzenie potrzebne do wyrobu specyfiku. Po jego śmierci w 1892 r. wybuchł spór o to kto może produkować i sprzedawać „Balsam Jerozolimski” według receptury zmarłego pustelnika. Trwał on przez dziesięciolecia i zakończył się dopiero w 1932 r. Ostatecznie prawa do jego produkcji uzyskał właściciel apteki „Pod Murzynem” Johann Schittny. Jego rodzina produkowała specyfik w Kłodzku aż do 1945 roku.

Jako najstarsza gospoda gminy miejskiej w przeszłości miała bardzo duże znaczenie dla rozwoju miejscowego piwowarstwa. W 1477 r. książę ziębicki i hrabia kłodzki Henryk I Starszy nadał tawernie prawo do wyszynku piwa i wina. Pełniła również bardzo ważną funkcję w życiu kulturalnym miasta, mieściła się tu pierwsza świecka biblioteka. Od XVIII w. wnętrze tawerny służyło jako scena dla licznych grup teatralnych, swoje sztuki wystawiał tu m.in. Karol von Holtei, znany przyjaciel Polaków i wielbiciel Tadeusza Kościuszki.

najstarszy i najbardziej charakterystyczny dom przy ulicy Grottgera, którą wzniesiono przypuszczalnie jeszcze w końcu XVII w. Dom zwał się „pod wilkiem” i był wielokrotnie modernizowany na początku XX w. W roku 1927, aby podkreślić nazwę budynku, umieszczono w niszy ponad portalem przy wejściu do kamienicy podobiznę wilka. Jej autorem był kłodzki rzeźbiarz Franz Wagner.

Z podobizną wilka związana jest pewna legenda. Jasnowidz, który mieszkał na terenie ziemi kłodzkiej, przepowiedział, że miasto nawiedzi tak straszliwa powódź, że wilk znajdujący się na kamienicy napije się wody. Tak też się niestety stało podczas olbrzymiej powodzi w nocy z 7 na 8 lipca 1997 r. Owym jasnowidzem był Filip Fediuk, a z jego usług korzystała podobno nawet policja poszukująca zaginionych osób.

przy ul. Braci Gierymskich - dwie zabytkowe kamieniczki pochodzące z dwóch różnych okresów: renesansu i późnego baroku. W II poł. XIX w. zostały one połączone wspólną klatką schodową. Odtąd nazywano je Jaś i Małgosia. Budynek nr 8 – czyli renesansowa Małgosia pochodzi z końca XVI w. Do dzisiaj zachowały się liczne elementy tworzące wystrój fasady budynku. Należą do nich m.in. dwukondygnacyjny szczyt elewacji zachodniej oraz kamienny późnorenesansowy portal dekorowany motywem rozet. Pierwotnie kamienica nosiła nazwę „Pod Kozłem” od godła umieszczonego niegdyś na jej szczycie. Ok. 1900 r. nowy właściciel, który był stolarzem, zastąpił je wizerunkiem narzędzi stolarskich. Nieco późniejszy budynek – Jaś to późnobarokowy dom pochodzący z przełomu XVII i XVIII w. W latach 1971-1973 przeprowadzono remont obydwu kamienic po wcześniejszym pożarze. Dokonano wtedy pełnej modernizację wnętrz, wymieniono stropy i więźbę dachową. Dzięki wprowadzonym zmianom do dzisiaj Jaś i Małgosia dalej ozdabiają Wyspę Piasek, jeden z najbardziej urokliwych fragmentów Kłodzka.wa.