Kłodzkie Stare Miasto to doskonale zachowane zabytki świeckie i sakralne, z których niemal każdy jest charakterystycznym elementem miejskiego krajobrazu. Patrząc na kłodzką twierdzę, ratusz, wieże kościoła jezuitów czy franciszkanów, od razu mamy pewność, że znajdujemy się w Kłodzku. A do tych miejsc z każdej strony prowadzą urokliwe ulice pełne śladów bogatej historii miasta i jego mieszkańców.

Kłodzko, najstarsze i największe miasto regionu, przez stulecia było ważnym centrum komunikacyjnym, gospodarczym i obronnym. W zachowanej architektonicznej tkance miasta widać wpływy kultury czeskiej, niemieckiej i polskiej, które historycznie się tutaj przenikały i uzupełniały. Miasto zachowało wiele ze swojego dawnego klimatu i na każdym kroku możemy się tu natknąć na ślady gotyku, renesansu, baroku, klasycyzmu, secesji czy eklektyzmu. Zapraszamy Państwa na spacer po kłodzkiej Starówce.

Nasza wycieczka rozpoczyna się przy ratuszu miejskim – neorenesansowej budowli zbudowanej w latach 1887–1890 według projektu niemieckiego architekta Ewalda Bergera. Wzmianki o istnieniu pierwszego ratusza w Kłodzku pochodzą z 1342 roku, jako że miasto otrzymało prawa miejskie już w XIII w. Pożary, które przez stulecia trawiły miasto, sprawiły, że każdy kolejny ratusz był budowany niemal od postaw. Najstarszą zachowaną część obecnego Ratusza stanowi średniowieczna wieża z renesansową galerią na piętrze zwieńczona barokową iglicą. Dach i elewacje są bogato zdobione detalami architektonicznymi. W roku 1896 na budynku zamontowano zegar podtrzymywany przez rzeźbę lwa z kłodzkiego herbu. Ratusz jest obecnie siedzibą władz miasta.

Wśród okolicznych kamienic przy pl. Chrobrego uwagę przyciągają znajdujące się na fasadach budynków figurki Murzynka, jelenia i niedźwiedzia (kamienice nr 13, 5, 9).

Drugi przystanek zrobimy sobie przy stojącej na pochyłym wzniesieniu obok ratusza kolumnie maryjnej. Postawiona w 1680 r. po szalejącej w Kłodzku epidemii dżumy, która pochłonęła 1500 ofiar, nadal ma chronić mieszkańców przed zarazami i kataklizmami.

W czterech narożnikach na balustradzie stoją figury patronów chroniących od chorób zakaźnych: św. Sebastiana, św. Rocha, św. Karola Boromeusza oraz św. Franciszka Ksawerego – patrona Kłodzka. Podziwiając pierwotnie renesansowe i barokowe kamienice mieszczan i kupców, których dzisiejszy wygląd ukształtował się na przełomie XIX/XX w. i zostawiając za sobą twierdzę, wchodzimy w ul. Armii Krajowej. Mijając zachowane w wielu budynkach renesansowe portale, warto również podnieść wzrok nieco do góry, gdyż wyższe piętra mijanych kamienic zachwycają niezwykłymi detalami i bogatymi ornamentami, co świadczy zarówno o talencie dawnych architektów, jak i o zamożności mieszkańców (najciekwsze kamienice nr 7, 11, 15).

Skręcając głównym traktem w lewo, wchodzimy w ul. Wojska Polskiego. Przed sobą zobaczymy charakterystyczne podcienia dawnego kolegium jezuickiego (obecnie LO im. B. Chrobrego), a skręcając w prawo trafimy do mieszczącego się w murach XVII-wiecznego konwiktu jezuickiego (projektu praskiego mistrza Carla Lurago) Muzeum Ziemi Kłodzkiej, gdzie można obejrzeć m.in. ciekawą wystawę "Z dziejów Kłodzka".

Spacerowy szlak po kłodzkiej starówce wiedzie nas tymczasem w lewo, wprost do najstarszego zachowanego w mieście kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (oo. jezuitów). Budowę kolegiaty rozpoczęto w XIV w. na polecenie związanego z Kłodzkiem pierwszego praskiego arcybiskupa Arnošta z Pardubic (jego nagrobek oraz pomnik możemy zobaczyć wewnątrz kościoła). Charakterystyczne dla budowli są dwie różnej wysokości wieże (starsza i wyższa zwana jest Białą, późniejsza i niższa – Czarną). Surowe późnogotyckie mury kryją pełen przepychu barokowy wystrój – sztukaterie na sklepieniach, wspaniale rzeźbione konfesjonały, ołtarze, organy, ambonę oraz figury, obrazy i epitafia.

Po wyjściu z fary stromymi schodami skierujemy się w dół na południowy-zachód, przechodząc przez kładkę nad Młynówką, w kierunku leżącego nad Nysą na Wyspie Piasek kościoła Matki Boskiej Różańcowej (z klasztorem oo. franciszkanów). W obecnym kształcie istnieje od XVIII w. Przy wejściu do kościoła po lewej stronie zaznaczona jest wysokość, do jakiej sięgała w nim woda podczas powodzi tysiąclecia w 1997 roku. Na Wyspie Piasek możemy pospacerować chwilę ulicami Grottgera, Braci Gierymskich, Matejki, gdzie dobrze zachowany jest klimat XVII-XVIII-wiecznego Kłodzka.

Na koniec skierujemy swoje kroki na gotycki most – wg niektórych najpiękniejszy zabytek Kłodzka. Most św. Jana. z racji swojej formy i wystroju porównywany bywa do mostu Karola w Pradze, i choć mniejszy, to z całą pewnością wiemy, że jest od niego starszy – jedna z inskrypcji podaje rok 1281, jako rok rozpoczęcia budowy mostu. Według legendy kamienne piaskowcowe bloki budowniczowie łączyli zaprawą z kurzych jaj, które mieszkańcy miasta i okolic byli zmuszeni dostarczać na budowę. Zdobiące most figury fundowane były później (XVI-XVIII w.). I tak, wchodząc na most od dołu, widzimy kolejno po prawej stronie figury: św. Franciszka Ksawerego, Chrystusa na Krzyżu, Trójcę Świętą i Ukoronowanie NMP, a po lewej: św. Wacława, Pietę i św. Jana Nepomucena. Z mostu możemy podziwiać fragmenty średniowiecznych murów miejskich oraz plac pod mostem, na którym odbywają się miejskie imprezy.

Kierując się do góry ul. Wita Stwosza, wyjdziemy wprost na barokową fontannę z figurą lwa w koronie wspartego na tarczy herbowej miasta oraz replikę XVI-wiecznego miejskiego pręgierza, które stoją przed wejściem do ratusza, gdzie rozpoczął się nasz spacer.