Związek Strzelecki jest patriotycznym stowarzyszeniem młodzieży polskiej, jest kontynuatorem Związku Strzeleckiego istniejącego w okresie międzywojennym w Polsce. Jesteśmy stowarzyszeniem zarejestrowanym w Krajowym Rejestrze Sądowym w rejestrze Stowarzyszeń, Innych Organizacji Społecznych i Zawodowych, Fundacji i Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej pod numerem 0000239467. Związek Strzelecki reaktywowany został w roku 1994. Siedziba władz mieści się w Łodzi. Obecnie działa 14 oddziałów Związku Strzeleckiego skupionych w trzech okręgach. Członkami ZS mogą być osoby w wieku od 13 roku życia (poniżej 16 lat - Kandydaci), które złożą deklarację członkowską, posiadają pisemna zgodę rodziców lub opiekunów prawnych (dotyczy osób poniżej 18 roku życia).

Związek Strzelecki prowadzi szkolenia m. in. z zakresu: musztry, strzelectwa, terenoznawstwa, saperstwa, walki wręcz, survivalu.

Integralnymi częściami systemu szkolenia są także zajęcia kształtujące sprawność fizyczną oraz wychowanie patriotyczne. Wszystkie te elementy kształtują umiejętności w zakresie dyscypliny i działania w zespole.

Związek Strzelecki powstał we Lwowie w 1910 roku z inicjatywy nielegalnego Związku Walki Czynnej, jako organizacja paramilitarna. Działał jednak legalnie na podstawie statutu zatwierdzonego przez władze austriackie, we Lwowie pod nazwą Związek Strzelecki, w Krakowie jako Towarzystwo Sportowe Strzelec. Kierowała nim Komenda Główna Związków Strzeleckich z siedzibą we Lwowie, z komendantem Józefem Piłsudskim i szefem sztabu Kazimierzem Sosnkowskim. Komendzie Głównej podlegały Komendy Okręgowe: w Krakowie (Galicja Zachodnia), Rzeszowie (Galicja środkowa) i Lwowie (Galicja Wschodnia) oraz Komenda Królestwa Polskiego i Komenda Zagraniczna.

Organizacje strzeleckie działające w zaborze pruskim i Królestwie Polskim pozostawały w konspiracji.

W Galicji Związek Strzelecki organizował szkoły podoficerskie i oficerskie, mógł korzystać ze strzelnic wojskowych, odbywać ćwiczenia oraz kupować broń i amunicję. Jego członkami byli przedstawiciele wszystkich warstw społecznych, kierunków i partii politycznych (z wyjątkiem Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy). Szczególną rolę w rozbudowie organizacji odegrali studenci Uniwersytetu Jagiellońskiego. W maju 1913 roku zlikwidowano Komendę Główną, jej funkcję przejął Wydział Wojskowy Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych, której komendantem wojskowym został Józef Piłsudski. W chwili wybuchu I wojny światowej Związek Strzelecki liczył 8000 członków zrzeszonych w 200 kołach strzeleckich. Członkowie ZS i Polskich Drużyn Strzeleckich stanowili podstawę Legionów Polskich, walczących u boku Cesarstwa Austro-Węgierskiego, oraz konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej.

Główni działacze: J. Piłsudski, K. Sosnkowski, E. Śmigły-Rydz, W. Sikorski, M. Kukiel, W. Sławek, J. Stachiewicz, A. Prystor, K.J. Zamorski, W. Tetmajer. Organy prasowe: Strzelec, Bellona Polska i Przegląd Wojskowy.

W okresie międzywojennym Związek Strzelecki funkcjonował jako organizacja społeczno-wychowawcza młodzieży. Nawiązywał do tradycji Związku z lat 1910 - 1914. Zrzeszał pozaszkolną, przedpoborową młodzież, głównie wiejską i rzemieślniczą. Zajmował się działalnością w zakresie wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego. Podlegał Ministerstwu Spraw Wojskowych i należał do Polskich Związków Sportowych. Pozostawał w ścisłym związku obozem Józefa Piłsudskiego. Terytorialna struktura organizacyjna Związku Strzeleckiego odpowiadała wojskowo-administracyjnemu podziałowi państwa. W 1939 Związek liczył ok. 500 tys. członków, którzy w czasie wojny obronnej 1939 roku wykonywali zadania zlecone przez władze wojskowe. Wydawał pisma : Strzelec, Praca Strzelecka. Związek Strzelecki reaktywowany został w 1994 roku, jako organizacja nawiązująca bezpośrednio do tradycji przedwojennego Związku Strzeleckiego.